عمارت مشهد – بازتعریف «خانه» در قلب شهر زیارتی. این پروژه، تلفیقی شاخص از معماری ایرانی و معماری معاصر است که با هدف احیای هویت اصیل ایرانی در قالبی مدرن و هماهنگ با نیازهای زندگی امروز، توسط مصطفی طاهری طراحی و اجرا شده است. در طراحی این اثر، تلاش شده تا زیبایی، هویت و معنا — که در معماری ایرانی ریشه‌ای عمیق دارند — در کنار اصول فنی، پایداری و زیبایی‌شناسی مدرن قرار گیرند. نکته‌ای که این پروژه را از تمام ساختمان‌های اطراف متمایز می‌کند، موقعیت منحصربه‌فرد آن در فاصله‌ی ۵۰۰ متری از حرم امام رضا (ع) است؛ جایی که معمولاً بناها به‌سمت هتل و اقامتگاه‌های موقت می‌روند، اما اینجا بر خلاف جریان رایج، خانه‌ای واقعی برای زندگی طراحی شده است — خانه‌ای که در میان هیاهوی زائران، به ساکنانش حس آرامش و تعلق می‌دهد. در این پروژه، آجر به‌عنوان مصالح اصلی نما انتخاب شده است؛ مصالحی که از دوران سلجوقیان تا امروز، نماد پایداری و اصالت در معماری ایران بوده. در کنار آن، قوس‌های ایرانی نه به‌عنوان تزئین، بلکه به‌عنوان عنصر سازه‌ای و هویتی، روح معماری ایرانی را در کالبدی معاصر زنده کرده‌اند. زبان طراحی این بنا، تلفیقی از نظم هندسی ایرانی و مینیمالیسم معاصر است؛ ترکیبی که سبب خلق فضایی آرام، متعادل و در عین حال پرشکوه شده است. بازی نور و سایه میان قوس‌ها و آجرها، کیفیتی شاعرانه به فضا بخشیده که تداعی‌گر ایوان‌ها و حیاط‌های خانه‌های ایرانی است؛ فضاهایی که هم درون‌گرا هستند و هم پذیرای زندگی. در این اثر، توجه ویژه‌ای به پایداری محیطی و رفتار اقلیمی بنا شده است. انتخاب متریال بومی، تهویه‌ی طبیعی، و استفاده از آب و گیاه در فضاهای داخلی، نه‌تنها به صرفه‌جویی انرژی کمک می‌کند، بلکه حس آرامش، تداوم و زندگی را در میان بافت خشک شهری بازآفرینی می‌کند. در عمارت مشهد، هر جزئی معنا دارد؛ از آجرهایی که با دست چیده شده‌اند تا قوس‌هایی که با منطق طبیعت سازگارند. اینجا معماری تنها برای سکونت نیست — برای آرامش، برای رهایی، برای بازگشت به خویشتن است. این پروژه، بازتعریفی است از مفهوم «خانه» در فرهنگ ایرانی؛ جایی میان زمین و آسمان، که در آن سکونت با آرامش و هویت پیوند می‌خورد.